De jaarlijkse herdenking van de oorlogsslachtoffers op 4 mei die in Engelen gewoonlijk plaats vindt bij het monument voor de oorlogsslachtoffers in de Achterstraat zal dit jaar, als gevolg van de maatregelen rond Corona, een andere vorm hebben. De herdenking zal plaatsvinden in een kleine kring zonder de gebruikelijke toeschouwers en genodigden. Wel zal het geheel worden gefilmd en vervolgens beschikbaar worden gemaakt op onder meer de Angrisa website.

Ook is door dominee Marloes Meijer een videoboodschap opgenomen welke te zien is via de homepagina en waarvan de tekst ook hieronder is weergegeven.

Wat een vrijheid he.
In de zon op het terras.
Geen dreigende legers, geen laag overvliegende vliegtuigen, geen razzia’s.
Gewoon in alle vrijheid op het terras. De afgelopen 75 jaar werd het steeds normaler. Totdat Corona ons in deed zien hoe bijzonder het eigenlijk is om te kunnen gaan en staan waar je wilt. Hoe bijzonder het is om op een vol terras te zitten. Wie de oorlog meemaakte wist dat natuurlijk allang.
Juist vandaag, op 4 mei, is het goed om daar even bij stil te staan.
Want weet je wie daar op dat terras zitten?
Er zit een overijverige vrijwilliger die iedereen die langsloopt van zelfgebakken koekjes voorziet
Er zit een oudere die natuurlijk heel kwetsbaar is.
De complotdenker zit achter zijn zonnebril wat theorieën uit te denken.
Op veilige afstand in beschermende kleding gehuld, zit de fanatieke regelvolger, die stiekem denkt dat zieke mensen zich niet aan de regels hebben gehouden: eigen schuld, dikke Covid.
De stoere gasten die zichzelf onsterfelijk wanen zitten er ook, lekker dicht bij elkaar.
Net als de mensen die bezig zijn en groepsimmuniteit op te bouwen.
Een groepje ballen geeft de bitterballen nog eens door. Geld moet rollen tenslotte, no matter what.
Geheel onbezorgd zit een andere groep aan het bier. De sterkste overwint, ontdekte Darwin ook. De evolutietheorie veranderen we nu heus niet. Gelukkig zijn zij zelf behoorlijk sterk.
Ietwat verdwaasd zitten anderen op het terras. Ze doen maar wat. En nu doen ze even niks. Ja, wat moet je anders?
Al die mensen zitten bij elkaar op dat terras.
En dat is werkelijk prachtig en bijzonder.
En zolang ze daar in vrijheid kunnen zitten, is er niks aan de hand.
Maar de oorlog begon klein. Met bordjes dat bepaalde mensen niet op het terras mochten zitten bijvoorbeeld.
Het is niet moeilijk om oorlog te creëren. Maak een karikatuur van een bepaalde groep mensen, zet wat bordjes neer om ze uit te sluiten en voor je het weet heb je het voor elkaar.
Moeilijker is het om de vrede te bewaren. Om met elkaar op dat terras te kunnen zitten.
Je kunt natuurlijk regels stellen, bordjes neerzetten, en hekken tussen de verschillende groepen.
Je kunt ook proberen om elkaar serieus te nemen,
met elkaar in gesprek gaan en ontdekken dat die ander niet zo eenzijdig is als hij of zij in eerste instantie leek.
Dan zie je misschien dat die overijverige vrijwilliger haar eigen angst probeert te onderdrukken en dat die oudere veel meer is dan enkel kwetsbaar. Dat die complotdenker zekerheid zoekt, net als die regelvolger. En ontdek je dat sommige stoere gasten eigenlijk een heel groot hart hebben.
En ja, je ontdekt ook dat anderen soms hele andere overtuigingen hebben dan jij of een ander geloof aanhangen, met andere idealen door het leven gaan. Of überhaupt geen idealen hebben.
Dat valt niet mee. Dan zul je op zoek moeten naar een manier van omgaan met elkaar die misschien niet het beste is voor één groep of individu, maar die het wel mogelijk maakt om er met elkaar te zitten en niemand buiten te sluiten.
En ook daarom moet je je eerst goed in elkaar verdiepen.

Alleen zo, door je werkelijk met elkaar te verbinden, bestaat de kans dat we samen op dat terras kunnen blijven zitten. En je zult zien, als je het probeert, dan zal de zon gaan schijnen.

Het is niet nieuw, wat ik vertel. Er is een bijbel vol met verhalen over hoe mensen dit proberen en hoe het ook heel vaak mis gaat. En toch, toch staan er steeds weer mensen op die het belangrijk vinden om het te blijven proberen om ieder ander voor vol aan te zien. Als kind van God te zien, heet dat dan.
En er staan telkens weer mensen op die willen proberen de vrede te stichten of te bewaren. Gods Koninkrijk op aarde, wordt dat genoemd.
En ja, die mensen ervaren soms dat het kán, dat het lukt. Dat je door zo te leven werkelijk elkaar ontmoet en tot een dieper verstaan van het leven komt. Dat kun je God noemen, of de bron van het bestaan, of liefde, of gewoon heel fijn.
Daarom is het goed om de verhalen te blijven vertellen, de ervaringen van mensen te blijven delen, en telkens weer te herdenken, in herinnering te roepen hoe gruwelijk fout het kan gaan. Om daarna ook de hoop uit te spreken dat het voortaan anders zal gaan.
Dat we op het terras kunnen zitten, dat we ons leven kunnen leven in verbondenheid met elkaar en zo telkens weer onze vrijheid kunnen vieren.
Moge het licht van God als de zon opgaan over uw leven.